"Siz erkekler de hemen pes ediyorsunuz."

     Çağrı merkezine daha ilk başladığım zamanlar. Yıl 2010. Eğitimin daha ikinci ya da üçüncü günü. Eğitimciye, “Ben yapamıyorum. Beni başka bir bölüme alın” demiştim. Oda tuttu beni, bir kadının yanına götürdü. Ya insan kaynaklarında çalışıyordu ya da başka bir görevi vardı kadının. Geçmiş zaman, hatırlamıyorum şimdi. Genç, güzel ve tam bir iş kadınıydı. Sanırım Düzce’li değildi, İstanbul’luydu. İş dünyasına baya hakimdi. Konuşmasındaki kendine güvenden belli oluyordu. Yanımdaki eğitimci durumu anlattı. Oturduk konuşuyoruz. İnternet firmasının çağrı merkezinde çalışacaktım. Modemler falan filan, onlar anlatılıyor. Teknik konular. 

     Ben bir şey anlamıyorum. Evimde internet falan yok. Kırk yılda bir, bizim Düzce’de Spor Sokak’taki, Metin Büyük kafeye gidip takılmışlığım vardır, o kadar. Ama sınıfın yarısından fazlasının evde interneti var. Çoğu şeyi biliyorlar. Bu beni psikolojik olarak mahvetti. “Bilmiyorsan ne olmuş? Öğrenirsin. Siz erkekler de hemen pes ediyorsunuz” dedi. Motive edici bir konuşma yaptı sonra bana. Aldığım gazla devam ettim o eğitime. İyi ki devam etmişim. O sayede harika üç dost kazandım. O sayede iş tecrübem oldu. O sayede ilk paramı kazandım. O konuşma benim için kırılma anıydı. Başka bir projeye gitseydim hiç yapamayabilirdim. Çünkü diğer projeler genelde kart satışıydı. Ama benim çalışacağım bölüm, internete giremeyenlerin arayacağı bölümdü. Çağrı merkezi defteri benim için kapanacak ve harika üç dostu kazanamayacaktım.