"Kalabalikta yürümek, ne de güzel oluyor" dedim bugün. Insan yasadigini hissediyor. Sosyallesiyor bir manada. Bir yandan yürürken, bir yandan da insanlari gozledim. Kimi otobüs bekliyor. Kimi bir yere yetismek için hızlı hızlı yürüyor. Hayat akıyor yani. Ben de o hayatin icine dahil oldum işte yürüyerek. Devamlı bir kosturmaca.
Insanlari izlemeyi severim. Bir kaç dakika da olsa, onlarin hayatlarina dahil olmayi isterim. Bu nedenle insanlar arasında yürümeyi severim. Ama kosusturanlarin içinde olmak istemem nedense. Ben bakmayi, izlemeyi severim. Hani bir söz vardır, "Her insan bir kitaptır" diye. Bende bir kaç dakikaligina da olsa okurum bu insanlari. Hayat bence sokaklardadir. Hayat, sokaklarda gezen insanlardadir.
Ne zaman bunalsam, cikarim sokağa. Aşağı yukarı gezen insanlarin arasina girerim bende. Yururum. Rahatlarim böylece. "Hayat bu işte. Gelip geçen şu insanlar" derim. Hayatta huzur icin, mutluluk için, çok da büyük şeyler gerekmiyor. Yürümek bile huzur verebiliyor insana, mutlu edebiliyor. Yeter ki bunun farkına varalim. Başka acilardan bakmaya calisalim. Tad almaya bakalim hayattan. Bir dahaki yaziya kadar sağlıcakla kalin.
Foto kaynak : http://www.sitebuilderreport.com/stock-up#q=walk&page=1
Blog linki : yasamdanyazilar.blogspot.com.tr
