Komşumuz küçük kız çocuğuyla oturmaya geldi. Patlamış mısır yaptı kardeşim. Onu yediler falan. Ben diğer odadayım.
Ama kapı falan
açılınca ister istemez konuşulanlara kulak misafiri oluyorum. Çocuklar çok net.
İçlerinden ne gelirse soruyorlar karşısındakilere.
“Babalar Gününde,
babanı kutladın mı?” diye sordu kardeşime. Konu ne ara oraya geldi? Bunu sormak
aklına nereden geldi?
Ben o kadar içine
kapanık biriyim ki. Çocukluğumda da böyleymişim gibime geliyor. Çocukluğumda
bile başkasına böyle rahat rahat konuşamamışımdır muhtemelen.
Böyle çocukları
seviyorum ama. Büyüdüklerinde içine kapanık olmazlar. İletişime açık olurlar. Sosyal
olurlar. Öz güvenli olurlar kısacası.
Öz güven meselesi
önemli. Çocukluktan inşa ediliyor işte böyle. “İnsan yetiştirmek bir sanattır”
diye boşuna demiyorlar.
