“Unutmak eylemi, o kişinin
kokusunu unutmakla başlayan bir durumdur” diye bir söz okumuştum. Ya da buna
benzer bir şey. Bugün farkına vardım biliyor musun. Ciddi ciddi kokunu
unutmuşum. “Vayy be. Gün gelecek senin kokunu mu da unutacaktım” dedim. Ne hissedeceğimi
bilemedim. Üzülsem mi, sevinsem mi?
Tam bu anda yalnız kalmayı o kadar çok
istedim ki. Tek başıma odama kapanmak. Sadece bunu düşünmek. Slov şarkıları
birbiri ardına dinlemek. Yorganı üstüme çekip düşünmek. İlk başlangıcımızı, en
mutlu günlerimizi, aramızın bozulmaya başladığı anları ve en sonda
ayrılışımızı. Hepsinin üstünden teker teker geçmek istedim. Tamam, kokunu
unutmuş olabilirim. Ama birini unutmak için bu yeterli değil bence. Birde sen
aklıma geldiğinde ince bir sızı girmemeli kalbime. “Keşke” dememeliyim.
Foto kaynak: https://www.pexels.com/photo/silhouette-photo-of-man-leaning-on-heart-shaped-tree-744667/
