Çocukluğum: Pamuk Dede hatırası...

     Ben çoğu zaman, çocukluğumu hatırlarım. Hem de büyük bir özlemle. Yine çocukluğuma dair bir anı geldi aklıma. Bizim bir Hacı Dedemiz vardı. Orta boylu, biraz göbeklice, sakalları uzun ve beyaz, başında da devamlı takkesi olurdu. Devamlı güler yüzlüydü. Çocuklar ona birde, “Pamuk Dede” derlerdi. Pamuk Dede denmesinin sebebi ise: O bembeyaz sakallarıydı. Bizim mahalleden ne zaman geçse, tüm çocuklar onun etrafına toplanırlardı. Sakallarını tutarlar, okşarlar ve hep bir ağızdan da, “Pamuk Dede, Pamuk Dede” diye bağırırlardı. Oda çocuklara gülümseyerek karşılık verirdi. “Yüzünde nur vardı” derler ya. Aynen, Hacı Dedenin de yüzünde nur vardı. Çocukları seven bir kişi zaten, nasıl kötü biri olabilir ki?

                                       

                                       ELİNİ ÖPERDİM HER ZAMAN

     Onunla ilgili başka bir anı daha hatırlıyorum. Sanırım bir Avrupa Şampiyonasıydı. Kahveye dedemle beraber gitmiştik. Normalde kahveyle hiç işim olmazdı. Gerçi şimdi de yok ya. Maç var diye gitmiştim bende. Hacı Dede de oradaydı. Hollanda’nın maçını izliyorduk. Rakip takımı hatırlamıyorum şu an. O zamanlar Hollanda futbol takımında Edgar Davids diye bir oyucu vardı. Saçları uzundu. Ve gözlüklüydü. Sonradan öğrendim ki, hastalık sebebiyle o gözlükleri takarmış. Hacı dede onun için, “Şu saçlı olan iyi oynuyor bak” derdi gülümseyerek. Hoş sohbet bir adamdı yani. Ne zaman denk gelsem, elini öperdim. Halimizi hatrımızı sorardı. “Annen-baban nasıl, iyiler mi?” sorusu, hemen ardından gelirdi.

                              NASREDDİN HOCAYA BENZETİRDİM ONU

     Annemi-babamı her zaman böyle sorması, hoşuma giderdi. Çünkü gerçekten bizi sevdiğinden sorardı. Hiçbir çıkarı olmadan. Samimiyeti hemen geçerdi insana. Onu gördüğüm zaman, moralim yerine gelirdi. “İşte böyle güzel insanlarda var” dedirtirdi. Fiziki yapısından davranışlarına kadar onu düşündüğümde, “Galiba bizim Nasreddin Hocamızda, Hacı Dedemiz gibi biri olsa gerek” derdim. Nasreddin Hocayı anlatan yazıları okuduğumda, gözümde Hacı Dede canlanırdı. Artık mahallede çocuklar, “Pamuk Dede, Pamuk Dede” diye bağırıp koşmuyorlar. Pamuk Dede bundan birkaç sene önce, hakkın rahmetine kavuştu. Cenazesine katılmak nasip olmadı. Ama katılanlar anlattılar. Cenazesi çok kalabalıkmış. Benim de beklentim bu yöndeydi zaten. Herkesin sevdiği Hacı Dede için, başka türlüsü düşünülemezdi.

Blog linki:yasamdanyazilar.blogspot.com