Kendimi affedemiyorum...

   

     Herkesin kendisine göre, davranış kalıpları vardır. Bu davranış kalıplarını, kişiliği doğrultusunda belirler. Ben çoğu zaman, bu davranış kalıplarıma uygun davranıp davranmadığımın muhasebesini yaparım. Kendimi değerlendirmeyi severim. Bazı zamanlar, bana göre yapmamam gereken hatalar yaptım. Hayalimdeki Cem, bu hataları yapacak kişi değildi. Ama gerçekteki Cem, bu hataları yaptı. Bu yüzden kendimi affedemiyorum. Kendime kızgınım. İnsan hiç, kendi kendisine kızar mı? Kızar. Hem de nasıl kızar. Yaptığım bu hatalar aklıma geldikçe, kendime kızıyorum hatta köpürüyorum. Kendimi affedemiyorum. Bir kişisel gelişim kitabında, “Kendinizi affedin. Hafiflediğinizi hissedeceksiniz” diyordu. Kişisel gelişim kitapları hep böyledirler zaten. “Onu yapmalısın, bunu yapmalısın” der, dururlar. Ama kolay mı?

                                       PEŞİNİZİ BIRAKMAYAN HATALAR

     Bazen kişisel gelişim kitaplarına da sinir oluyorum bu yüzden. Bilmiyorum, belki de olması gerekenleri yüzüme çarptıkları içindir. Bu arada, her kişisel gelişim kitabını da seviyorum diye bir şey yok. Çoğu bir işe yaramaz. O kadar kızmama, köpürmeme rağmen, o kişisel gelişim kitabında yazan, “Kendinizi affedin” öğüdünü tutmaya çalışmadığımı mı sanıyorsunuz? Tutmaya çalıştım. Denedim. Ama bir türlü yapamıyorum. Kendimi affedemiyorum. Anladım ki, kısa bir zamanda bu sorunumu çözemeyeceğim. O yüzden uğraşmayı, kendimle didişmeyi bıraktım. Zaman ilaçtır ya, onun şifasından medet umdum. Şimdilerde daha iyiyim. Hatalarımı yok mu sayıyorum? Aslında onu da denedim. Ama hatalarınız devamlı peşinizden geliyorlar. Yok sayma gibi bir durumunuz asla olmuyor.

                                            YAZIYA DÖKMEK İSTEDİM

     Hatta daha da gaddarca söylemek gerekirse. Son nefesinize kadar, peşinizi bırakmayabilirler. Sanırım çok iç karartıcı bir yazı oldu. Genelde bu tarz yazmam. Ama zaman zaman insan içini dökmek istiyor. Belki de yazmanın rahatlatıcı etkisinden faydalanmak istemişimdir. Psikologlar da hastalarına yazmalarını önerirler ya. “Yaşadığın sıkıntıları yaz. Sonra getir. Beraber okuyup, değerlendirelim. Üzerine konuşalım” derler. Hepten de gözünüzde umutsuz bir vaka izlenimi oluşturmak istemem. Bu yaşadıklarımı her an, her dakika yaşadığımı düşünmeyin sakın. Bazı günler, bazı geceler hiç olmadık anda, bu duygular içinde bulurum kendimi. Efkar sarar bedenimi, ruhumu. Ve o anlarda içimdeki ben, “Bunları nasıl yaptım. Kendimi affedemiyorum” der.

Blog linki:yasamdanyazilar.blogspot.com