Komşumuz küçük kız çocuğuyla oturmaya geldi. Patlamış mısır yaptı kardeşim. Onu yediler falan. Ben diğer odadayım.
Ama kapı falan
açılınca ister istemez konuşulanlara kulak misafiri oluyorum. Çocuklar çok net.
İçlerinden ne gelirse soruyorlar karşısındakilere.
“Babalar Gününde,
babanı kutladın mı?” diye sordu kardeşime. Konu ne ara oraya geldi? Bunu sormak
aklına nereden geldi?
Ben o kadar içine
kapanık biriyim ki. Çocukluğumda da böyleymişim gibime geliyor. Çocukluğumda
bile başkasına böyle rahat rahat konuşamamışımdır muhtemelen.
Böyle çocukları
seviyorum ama. Büyüdüklerinde içine kapanık olmazlar. İletişime açık olurlar. Sosyal
olurlar. Öz güvenli olurlar kısacası.
Öz güven meselesi
önemli. Çocukluktan inşa ediliyor işte böyle. “İnsan yetiştirmek bir sanattır”
diye boşuna demiyorlar.
minik kız çocukları çok tatlıııı :)
YanıtlaSilEvet :)
SilBence her duygu insani bir dürtüdür. Çok kapanık olmakta duygularını çok açık ve aşırı belli etmekte iyi değil. Çok içine dönük yaşadığım zamanlarda birine nasıl olduğunu bile soramam halbuki bu çok normal bir sorudur. Bu basit sorudan bile çekinirim. Bu yılın başından beri kendime bu konuda söz verdim. Çok aşırı olmayacak şekilde kendimi önceden olsa yapamazdım dediğim şeyleri ufak dozlarda yapmaya başladım. Özgüvenimi başkalarının iteklemelerine değil kendi ellerime bıraktım. :)) bu yazınız bana bu duyguları anımsattı :) pek alakası olmasa da böyle bir yorum yapmak istedim.
YanıtlaSilÇok memnun oldum. Dilediğiniz gibi yorum yapabilirsiniz. ufak dozlarda ben de bir şeyler yapmaya çalışıyorum.
SilÇok sevimli, kızlar biraz bilmiş oluyorlar, her konuya vakıflar nasıl oluyorsa 🙂
YanıtlaSilKonulara vakıf olmak onlardan sorulur :)
SilFakat çok zor bir sanat hocam.
YanıtlaSilÇok haklısın. Hele de bir anne olarak bu işin zorluğunu en iyi sen biliyorsun.
SilKutladınız mı peki Hocam:)
YanıtlaSilKutladık hocam kutladık :)
Sil