Bu akşam otobüsle eve dönerken şunu fark ettim: Eskiden otobüsün camından dışarıyı izlemekten zevk alırdım. Özellikle geceleri. Ama şimdi hiç zevk almıyorum. Öylesine izliyorum dışarıyı. Ama kafamda başka başka düşünceler oluyor. Ne oluyor da böyle küçük zevklerimizi bile unutur oluyoruz? Arkadaşlarla bir kafede, üç mocha ve iki çay içtik. 415 lira ödedik. Kardeşim, “Az bile ödemişsiniz” dedi. Her kafe ve restoran kafasına göre takılıyor artık. Millet olarak biz de hissizleştik artık bu rakamlara karşı. Bu yazıyı saat 00.24 geçe yazıyorum. Uzaklardan köpek sesi geliyor. Romanlarda ve hikayelerde de devamlı buna dem vurulur. En son okuduğum İstanbul Hatırası kitabında da geçiyordu. Sık kullanılan bir replik gibi olmuş bu.
Sen yine de otobüsten, oturduğun kafedeki ya da evde odanın camından dışarıyı seyret ve bunun keyfine var. Işıkları, gölgeleri, renkleri, soğuyu, sıcağı, insanı ve tabiatı görebiliyorsun ya, bunlardan harika hikayeler, hayatlar çıkar yazarsan eğer. :) Bak başlamışsın bile "uzaklardan köpek sesi geliyor" diye yazarak. :)
YanıtlaSilEvet, Momentos haklısın. Teşekkürler :)
Silköpek sesleri her gece oluyor :) köpek mafyası :)
YanıtlaSilEvet, köpek mafyası Deep :)
SilŞuan en büyük para 200 lira. Ama pek bir şey alındığı söylenemez. Ufak tefek bir şey almak için markete gittiğimde 400-500 kesin veriyorum.
YanıtlaSil3-4 sene öncesine kadar 100 lira verdiğimizde markette, bozuk yok mu diyorlardı.
Alışacağız artık bunlara da.
Maalesef :(
SilFiyat algımız bozuldu, ben şimdi ne yesem bu bu kadar eder mi diyorum, dışarıda yeme içmeyi azalttık.
YanıtlaSilEn güzelini yapmışsınız.
SilBen tl hesabını iyice şaşırdım artık 🤣
YanıtlaSilBiz de şaşırdık biz de Derya :)
Sil