Çalışanlar olarak
isteğimiz bir an önce hafta sonunun gelmesidir. O en güzel gün cuma. O gün,
diğer günlere göre daha bir motive gideriz işe. Çünkü bugün cumadır ve yarın
hafta sonuna açılan kapıdır. Peki hafta sonu oluyor da ne geçiyor elimize? Bir anda
pazartesi olmuş. Yine pazartesi sabahı suraklar asık, tutuyoruz işin yolunu.
Sonra
yine hafta sonunu bekliyoruz. Yine gelsin Cuma. Ya hayat hafta sonundan mı
ibaret? Bizler hafta sonu için mi yaşıyoruz? Bir şeyleri kaçırıyoruz. Bir şeyleri
ıskalıyoruz. Devamlı hafta sonunun hayalini kurarak bir yaşam geçer mi? Hayatımızın
yönünü başka bir tarafa çevirmeliyiz. Ama ne tarafa? Ne yaparsak bu kısır
döngüden çıkıp çekiveririz hayatımızı?
Foto kaynak: https://www.pexels.com/photo/mountains-nature-sunset-summer-91224/
Vallaha bilmem ama ben gerçekten cuma günü işe çok motive giderdim. 80 yaşınada gelsem pazartesi sendromundan kurtulamam.
YanıtlaSilPazartesi sendromu benim için de öyle kardeşim.
SilHayatımıza yön vermemiz noktası önemli. Kendimize/hayatımıza bir anlam bulursak değişim olacaktır.
YanıtlaSilVaroluşçu psikologlardan Rollo May'e göre hafta sonu tatili psikolojimizi olumsuz etkiliyor. Varoluşsal boşluğa sebep olduğu için. Bu konuyu Hafta Sonu Tatili Psikolojimizi Nasıl Etkiler başlıklı yazımda ele almıştım.
Ayrıca, Pazartesi sendromu hakkında Mustafa Ulusoy'un Pazartesi Sendromu mu Sendromu mu başlıklı yazısını okumanızı öneririm.(google aramlarda çıkıyor)
Çok teşekkürler hocam, yorum ve yazı önerisi için.
Silİşime hep severek gittim, pazartesiler de dahil.
YanıtlaSilNe mutlu size.
SilHer zaman 15 gunluk bir tatil icin tum yil deli gibi calismak anlamsiz gelmistir bana
YanıtlaSilAynen. Olayın bir başka yönü de o.
SilBizim ülkemizde ki sendromların en hafifi olsa gerek sevgili Cem :)))
YanıtlaSilBen de hep bu pazartesi sendromu ilk ne zaman ortaya atıldı diye merak ederim. Rahat bir dinlenmekten çıkıp (kapasite üstü iş şartları) işlere boğulmak kolay değil:) Sevgilerimle.
Hem de hiç kolay değil :)
SilMaalesef biraz öyle oluyor. Çünkü eve girince kendimize ayıracak vaktimiz o kadar kısıtlı ki, her şeyi hafta sonuna erteliyoruz. Enerji de kalmıyor bir yandan
YanıtlaSilÖzellikle İstanbul'da yaşayıp, iş-ev arası kısa olanlar çok şanslı bence.
Büyük şehir daha büyük bir sorun tabi.
SilBen de bugüne kadar Pazartesi sendromu yaşamayanlardan oldum iş hayatımda. Kesinlikle işi ya da okulu sevmekle alakalı. Bu konuyu da biraz zorlarsam ülkemizdeki eğitim sorununa, huzura, emeklilik problemlerine kadar bağlarım :)
YanıtlaSilSevgiyle...
Serazad
Bu güzel yorum için teşekkürler :)
Silha haaaa hayat işteeeee napcaaan ekmek parasıııı :)
YanıtlaSilAynen :)
Sil