Kişisel gelişim ile ilgili izlediğim bir videoda, “Kendinizi
sevin” diyordu. Bu bana çok garip geldi. “İnsanın kendini sevmemesi ne kadar da
saçma bir şey” dedim.
Ama sonradan düşününce kendimi sevmediğimi fark ettim. Evet,
ben kendimi sevmiyormuşum. Sonra gün içinde bir şey yaptım.
Ne olduğu unuttum. Ve
o yaptığım hareketten sonra içimden sevinçle, “Kendimi seviyorum, kendimi
seviyorum” diye tekrarladım.
O an içim huzurla doldu. İnsanlar olarak içimizde
ne gibi duygular yaşıyoruz. Olacak şey değil. Kendini sevmemek, kendine
güvenmemek vs.
Tüm bunlardan sonra daha önce düşündüğüm bir fikre hak verdim
yine. Evet, biz insanlar sadece duygudan ibaretiz.
O an ne hissediyorsak oyuz. Eğer
mutluysak biz mutluluğuz, baştan ayağa. Eğer üzüntülüysek biz sadece üzüntüyüz.
Biz, sadece bir duyguyuz.
Doğan Cüceloğlu bir kitabının girişine Üstün Dökmen'in ''Kendini Sev'' adlı şiirini koymuştu.Ben de o zaman hak vermiştim:)
YanıtlaSilDemek ki hepimiz böyle düşünüyoruz zaman zaman :)
Silİnsanın kendisini sevmesiyle kendisine güvenmesi farklı duygular. Ben kendimi seven biriyim mesela fakat çevrenizdeki insanlar sebebiyle kendinize güven duygunuzu kaybediyorsunuz.
YanıtlaSilHep çevremiz ne diyor diye dinlemekten kaybediyoruz ya.
Silkendini sevmeyen ortadan ikiye çatlar yaaa :)
YanıtlaSilHep öyle olsa Deep keşke.
SilDuyguları oluşturan da düşünceler aslında. Düşünceler iyileşince duygular da otomatik olarak iyileşiyor. Ancak kötü düşünceler de gökten zembille inmiyor :) Çevre faktörü çok etkiliyor insanı. Beni etkiliyor daha doğrusu, ki etkilenmeyen de az kişi vardır herhalde. Yine de iç dengeyi oturtmaya çalışmalı bence de. Yoksa yaşamdan tat da alınmaz.
YanıtlaSilSorma çok tatsız oluyor.
Sil