Güler yüzlü bir çalışan olmamızı engelleyen nedir?

     Artık alışmışız, kanıksamışız. İş yapan herkeste bi karış surat. Hiç kimse halinden memnun değil. Herkes çıkış saatine kilitlenmiş bir şekilde çalışıyor. Gözler devamlı saatte. 

     Tam da böyle bir ortamdayken. Mesela bir lokantadan yemek alırken, orada çalışan kişinin sizi güler yüzle karşılaması hemen dikkatinizi çekiyor. “Gördün mü kadın baya güler yüzlü” diyoruz.

     Aslında güler yüze o kadar hasretiz ki toplum olarak. Ama hasret olduğumuz bu güler yüzü biz çalışırken başkalarına niye gösteremiyoruz? Yaptığımız işi mi sevmiyoruz? Yoksa çalışmayı mı sevmiyoruz? 

     Yaptığımız işi sevmeyebiliriz. Ama ne yazık ki çoğumuz böyle. O yüzden bunu kabullenmemiz lazım. En azından istediğimiz bir iş buluncaya kadar.

     Peki çalışmayı mı sevmiyoruz? Hiç çalışmasak ne güzel olur aslında. İlk başta çok güzel bir düşünce gibi gözüküyor. Ama insan çalışmadan devamlı evde durmaktan da sıkılıyor. 

foto kaynak: https://unsplash.com/photos/slyyeNC6qzY

     Bir hafta güzel. İki hafta güzel. Hadi bir ay diyelim. Sonra ev de basıyor. Patlıyor sıkıntıdan insan. Yani işin özü: Çalışmadan olmuyor. 

     O zaman iş yerinde somurtkan, yüzü asık bir şekilde çalışmamızın nedeni ne? Benim ilk aklıma gelen, hak ettiği parayı kazanamamak.

     “Zaten zar zor geçiniyorum. Ben mutlu değilim ki karşımdakine nasıl mutlu hizmet edeyim?” açıklaması olabilir pekala. 

     Asgari ücret daha yaşanılır bir hayat sağlayacak düzeyde olsa, insanların geçim sıkıntıları olabildiğince minimum düzeye inebilse, o zaman insan işini daha bir şevkle yapmaz mı? 

     O zaman daha bi güler yüzlü çalışmaz mı? Tabi ki bundan başka nedenleri de olabilir. Elbette vardır. Ben bunu yakaladım. Sizin bu söylediğime itirazınız varsa, dile getirin, yazın yorumlara. Ya da bunun dışındaki diğer nedenleri de yazın yorumlara. Tartışalım.