Ben aşkı yalnız sana yakıştığı için severim...

     Odamdayım. Yalnız başıma. Gülben Ergen dinliyorum. “Ben aşkı yalnız sana yakıştığı için severim. Bana da yaşattığın için sevgilim çok teşekkür ederim” diyor şarkısında. Hüzün doluyor içime. Birbirini çok seven ama bir şekilde ayrılmış sevgililer geliyor aklıma. Yıllar geçse de unutulmayan sevdalar. Yıllar sonra bile hatırlanan sevgililer. 

     “Belki de çoktan evlenmiştir. Belki de çocukları da olmuştur” düşüncesi. Ve bu düşünceye eşlik eden bir damla gözyaşı. “Bu onun kokusuydu. Bu bizim şarkımızdı. İşte şurası. Devamlı buluştuğumuz yerdi”. O koku da, o şarkı da ve o yeri gördüğünde hep içinin cız etmesi. “Bunca zaman oldu. Neden hala oradan geçerken, hala o geliyor aklıma? Neden orası benim için alelade bir sokak olamıyor? Neden?” Hiç zorlama kendini. Bu geçmeyecek bir kalp ağrısı.

Foto kaynak: https://www.pexels.com/photo/man-in-red-white-and-blue-check-long-sleeve-shirt-beside-woman-in-black-and-white-stripes-shirt-hugging-each-other-while-sitting-on-a-concrete-surface-168426/