Hayatta tek basina kalan yasli bir kadin...

     Mahallemizde yasli bir cift vardi. Kucucuk evlerinin onune, minder atar otururdu adam. Taa, benim kucuklugumden beri. Yillardir onu, o evin onunde gormeye alismistim.
      Yakin zaman once adam oldu. Simdi evlerinin onunden gelip gecerken, bir eksiklik hissediyorum. Artik o adamin ne minderi var, ne de kendisi.
      Dün gordum. Minderde bu sefer kadin oturmaya baslamis. Sanki o minderde oturmak, kocasinin vasiyetiymis gibi.
      Kadini gordugumde aksama dogruydu. Ekmek almaktan geliyordum. Dusundum kendi kendime. Ben simdi eve gidiyorum. Evde bekleyenlerim var. Ama ya bu yasli kadin. iceri girecek. Kimsecikler yok. Koca bir karanlik.
      Lambanin dugmesine basacak. isik yanacak. Oda aydinlanacak. Peki ya o isik, o kadinin icini de aydinlatabilecek mi?
      issiz mi issiz, sessiz mi sessiz bir ev. Kendi kendine konusursa bir ses olacak. Ya da televizyonun sesi sessizligi bozacak.
      Hazirladigi yemeyi kendi basina yiyecek. Televizyona kendi basina bakacak. Ve uyumak icin yatagina yattiginda, yillardir ayni yastiga bas koyduklari adam olmayacak yaninda.
     Yalniz kalmak da bir imtihan olsa gerek diye dusunuyorum. Ama cok zor bir imtihan.
      Blog linki : yasamdanyazilar.blogspot.com